Rozdział 16

*Ania*
Policja znalazła Ann nad ranem. Siedziała w jakimś parku. Strasznie cieszyłam się, że nic jej nie jest, ale z drugiej strony miałam ochotę na nią nakrzyczeć. Kiedy tylko funkcjonariusze weszli z nią do domu całą trójką "rzuciliśmy się" na nią. Postanowiłam darować sobie umoralniającą gadkę, tylko porozmawiać z nią nie jak matka z córką, ale jak z przyjaciółką. Ann przepraszała nas i strasznie płakała. Siedziała w swoim pokoju i nie chciała do nas zejść. Po kilku godzinach przekonywań udało mi się ją namówić do rozmowy.
Jak dowiedziałam się dlaczego uciekłam zamarłam. Jak ona mogła sobie w ogóle o czymś takim pomyśleć?
Powiedziała, że uciekła, bo usłyszała, że spodziewamy się dziecka i stwierdziła, że wtedy ją oddamy. Nie wiedziałam co jej odpowiedzieć o co o tym myśleć. Uspokoiłam ją tylko i poszłam porozmawiać z Robertem. Oboje uznaliśmy, że powinniśmy spędzać z dziećmi więcej czasu i tak też uczyniliśmy.

7 miesięcy później

*Robert*
Na treningu przyszedł do mnie Klopp i kazał jechać do szpitala, bo Ania rodzi. Jak najszybciej umiałem pobiegłem do samochodu i byłem w drodze. Nie zważałem na ograniczenia prędkości i światła. Po niespełna 20 minutach byłem już na miejscu. Wbiegłem do środka i udałem się na porodówkę. Pielęgniarka kazała mi czekać. Nie rozumiałem jej spokoju. Moja żona rodzi, a ona karze mi usiąść. Dopiero po 10 minutach, które dla mnie trwały wieczność podeszła do mnie i zaprowadziła pod salę, w której była Ania. Nie chciano wpuścić mnie do środka, więc musiałem siedzieć na tym głupim korytarzu. Szlak mnie trafiał.
Po godzinie z sali wybiegła pielęgniarka i za moment wracała do niej z dwoma lekarzami. Wszyscy biegli, chciałem zapytać o co chodzi, ale nawet nie zdążyłem się odezwać. Kolejne dwie godziny spędziłem nieświadomy tego co dzieje się za drzwiami. Nagle wyszedł lekarz, a ja momentalnie podniosłem się z miejsca. On jednak nie odzywał się.
-Mogę ich zobaczyć?-zapytałem z nadzieją.
-Przykro mi.-odparł, widziałem w jego oczach złość.
-Ale czemu?-zapytałem zdezorientowany
-Pańska żona. Ani ona, ani dziecko. Nie udało się ich uratować. Na prawdę robiliśmy wszystko co w naszej mocy.
-Wszystko?!-krzyknąłem potrząsając nim, odepchnąłem go i wbiegłem do środka. Leżała na łóżku, nie ruszała się. Uklęknąłem i wtuliłem się w jej ciało. Było takie zimnie, nie oddychała. Lekarze siłą wyprowadzili mnie z pomieszczenia. Nie miałem na nic siły, bezradnie zsunąłem się po ścianie i ukryłem twarz w dłoniach.


Tydzień później
Ten dzień był najgorszym w moim życiu. Ostatni raz mogłem widzieć jej twarz. Ostatni raz mogłem jej dotknąć. W cmentarnej kaplicy były dwie trumny. Mała i duża. W jednej ona. Ta, która nadała mojemu życiu sens, ta która nauczyła mnie kochać. A w drugiej, nasze dziecko. Nasza córeczka. Wiedziałem, że Ania chciała, aby dać jej na imię Natalia, więc tak też zrobiłem. Od rana spędzałem czas w kaplicy. Na przemian płakałem i z uśmiechem wspominałem wspólnie spędzone chwile. Nie wierzyłem, że już nigdy nie usłyszę z jej ust "Kocham Cię".

Na pogrzebie było bardzo dużo ludzi. Rodzina, przyjaciele, znajomi, a także Ci, których moja żona nie znała, ale chcieli jej towarzyszyć w tej drodze. Oskar i Ann bardzo przeżyli nie tylko jej śmierć, ale też Natalki. Ja starałem się nie okazywać jak bardzo jest mi ciężko, jednak momentami nie umiałem ukrywać łez żalu i tęsknoty. Ksiądz bardzo pięknie pożegnał je obie.
"Jak anioły, zawsze będą z wami. Będą wspierać i chronić tych, u których pamięć o nich nigdy nie zaginie".

____________________________________________________________
Już jutro pojawi się epilog. Ciężko jest mi kończyć, ale muszę. :)
Ten rozdział dedykuję wszystkim, którzy komentują i czytają. Jesteście wielcy <3